نذر وعهد وقسم خوردن :

نذر عبارت است از آن است که بر خود واجب کند که کار خیرى را انجام دهد یا کارى را که نکردن آن بهتر است ترک نمید. در نذر لازم است که صیغه نذر را بخواند ولازم نیست به عربى باشد. در این صورت اگر بگوید چنانچه مریض من خوب شود براى خدا بر من لازم است که صدتومان به فقیر بدهم نذر او صحیح است زن شوهر دار نمى تواند بدون اجازه شوهر چیزى را نذر کند هر چند مالى را که مى خواهد بدهد مربوط به خودش ‍ باشد نه شوهر.
انسانى که نذر مى کند باید آن را انجام دهد و اگر انجام ندهد باید کفاره بدهد بدین صورت که یا به شصت فقیر غذا دهد و یا دو ماه پى در پى روزه بگیرد
عهد هم مانند نذر است و باید صیغه عهد بخواند و لازم نیست به عربى باشد بلکه اگر بگوید با خدا پیمان مى بندم که اگر کارم دست شود ده نفر مستمند را غذا دهم کافى است و باید به عهد خود عمل کند و چنانچه نکند باید مانند نذر کفاره بدهد.
قسم هم مانند نذر و عهد است که باید بصورت سوگند باشد در این صورت شخص سوگند خورده باید به سوگند خود عمل کند و اگر تخلف نماید کفاره دارد که یا ده فقیر را غذا دهد یا آنها را بپوشاند و اگر اینها را نتواند سه روز روزه بگیرد.
قسم چنین است که شخص مثلا قسم بخورد که دخانیات را استمال نکند در این صورت اگر مخالفت کرد و استعمال نمود، بر او واجب است که به سوگند خود عمل کند باید دانست که شوهر نمى تواند از قسم خوردن زن جلوگیرى کند و پدر از قسم خوردن فرزند خود.