وساطت براى امر خیر و نتیجه گرفتن

با چند نفر از سالکان و رهروان راه حق همنشین بودم ، در ظاهر همه آنها با شایستگى آراسته بودند، یکى از بزرگان دولت نسبت به آنها حسن ظن بسیار داشت و حقوق (ماهانه اى ) برایشان تعیین کرده بود به آنها پرداخت مى شد،

 تا اینکه یکى از آن سالکان ، رفتار ناشایسته اى انجام داد، که آن بزرگمرد نسبت به آن سالکان بدگمان گشت و در نتیجه رونق بازار آن سالکان کساد شد و حقوقشان قطع گردید.
من خواستم تا تا از راهى ، آن سالکان و یاران را از این مشکل نجات دهم ، به سوى خانه آن بزرگمرد رهسپار شدم ، دربان او اجازه ورود نمى داد و به من جفا کرد، ولى او را بخشیدم زیرا نکته سنجان گفته اند:

در میر و وزیر و سلطان را

بى وسیلت مگرد پیرامن (81)

سگ و دربان چو یافتند غریب

این گریبانش گیرد، آن دامن

ولى وقتى که مقربان آن بزرگمرد، از آمدن من آگاه شدند، با احترام شایان از من استقبال نموده و مرا به مجلس خود بردند و در صدر مجلس نشاندند، اما من رعایت تواضع کرده و در پایین مجلس نشستم و گفتم :

بگذار که بنده کمینم (82)

تا در صف بندگان نشینم

آن بزرگمرد گفت : تو را به خدا!تو را به خدا چنین نگو و جاى چنین گفتارى نیست :

گر بر سر چشم ما نشینى

بارت بکشم که نازنینى

خلاصه این که : نشستم و از هر درى به سخن پرداختم ، تا اینکه سخن از لغزش بعضى آن سالکان همنشینم را به پیش کشیدم و گفتم :

چه جرم دید خداوند سابق الانعام

که بنده در نظر خویش خوار مى دارد

خداى راست مسلم بزرگوارى و لطف

که جرم بیند و نان برقرار مى دارد(83)

حاکم بزرگمرد، سخن مرا بسیار پسندید، و دستور داد مانند گذشته ، حقوق ماهیانه یاران و سالکان را بپردازند و آنچه را که قبلا قطع کرده اند نیز پرداخت نمایند، از او خاضعانه تشکر کردم و عذرخواهى نمودم ، و هنگام خداحافظى گفتم :

چو کعبه قبله حاجت شد از دیار بعید

روند خلق به دیدارش از بسى فرسنگ

تو را تحمل امثال ما بباید کرد

که هیچکس نزند بر درخت بى بر، سنگ (84)