اردوگاه چپ گرایان

اردوگاه چپ گرایان هم اکنون به معنى متعارف کلمه شامل احزاب زیر مى شود: حزب کارگر با گرایش هاى گوناگون اعضاء و هوادارانش از میانه روى گرفته تا چپ گرایى .

گروه میرتس مرکب از سه حزب شینوى (لیبرال )، مبام (چپى ) و راتس ‍ (میانه رو) که در آخرین انتخابات کنست (سال 1992) با لیست واحدى شرکت کرد. احزاب متشکله ى این گروه در کنست کنونى به صورت هماهنگ و از طریق کمیته هایى مشترک فعالیت مى کنند.حزب کارگر  حزب کارگر (یا مفلیغت هعفودا هیسرئیلیت ) یک حزب سوسیال دموکرات صهیونیستى است که در سال 1968 با اتحاد سه حزب کارگرى مباى ، احدوت هعفودا- بوعالى تسیون و رافى تشکیل شد. در حال حاضر شیمون پرز رهبر این حزب است . پرز به دنبال ترور اسحاق رابین رهبر قبلى حزب کارگر ( و نخست وزیر) در اواخر سال 1995، جایگزین وى در رهبرى حزب و نخست وزیر اسرائیل شد.⁽¹⁾
حزب کارگر از بدو تشکیل در سال 1968 تا سال 1992 با نام معراخ (تجمع کارگرى ) در انتخابات کنست شرکت کرد. معراخ در سال 1969 با اتحاد دو حزب کارگر و مبام بوجود آمد و در سال 1984 منحل شد. حزب کارگر را مى توان ادامه ى حزب سابقه دار و معروف مباى دانست . زیرا بدنه ى اصلى حزب احدوت هعفودا- بوعالى تسیون (یکى از احزاب مؤ سس حزب کارگر) را گروهى تشکیل مى داد که در سال 1944 از حزب مباى منشعب شد. همچنین حزب رافى (دیگر حزب مؤ سس حزب کارگر) در اصل عبارت از گروهى بود که در سال 1965 به رهبرى دیوید بن گوریون از حزب مباى جدا شد. شاخص ترین بنیانگذاران حزب کارگر عبارتند از: لیوى اسکول ، گولدا مئیر و بنحاس سابیر (از حزب مباى )، اسرائیل گلیلى ، یگال الون و اسحاق بن هارون (از احدوت هعفودا) و موشه دایان و شیمون پرز (از حزب رافى ) و اسحاق رابین که در سال 1968 و پس از پایان یافتن دوره ى خدمت در ارتش به حزب کارگر پیوست .
حزب کارگر (با نام معراخ ) در انتخابات کنست هفتم و هشتم (در سال هاى 1969 و 1973) موفق شد موقعیت برتر حزب مباى را در میان همه ى احزاب حفظ کند. حزب مباى با برترى که داشت همواره در راءس ‍ حکومتهاى ائتلافى که با نظر خود او تشکیل مى شدند، قرار داشت و پست هاى اصلى در کابینه ، دولت ، کنست و آژانس یهود در تصرف او بود. ولى در انتخابات کنست نهم (در سال 1977) حزب کارگر با تحمل شکستى سنگین ، ناگزیر به ترک قدرت و پیوستن به احزاب معارض شد و دست راستى ها به رهبرى حزب لیکود براى نخستین بار در تاریخ اسرائیل زمام امور را به دست گرفتند.
در انتخابات کنست در سال هاى 1984 و 1988، موقعیت حزب به نسبت بهتر شد و در وضعیتى تقریبا همسان با حزب لیکود از حیث امکان تشکیل کابینه قرار گرفت و به همین دلیل دو حزب ناگزیر به تشکیل کابینه ى وحدت ملى پس از این انتخابات شدند. در سال 1990 و با خروج حزب کارگر از کابینه ى ائتلافى ، دیگر چیزى به اسم کابینه ى وحدت ملى نماید ولى حزب لیکود با ائتلاف با احزاب مذهبى و احزاب افراطى دست راستى در راءس کابینه به کار خود ادامه داد.
هر چند حزب کارگر در انتخابات سال 1992 بیش ترین تعداد کرسى هاى کنست را از آن خود کرد و توانست در راءس کابینه قرار گیرد( و به تبع آن انتقال حزب لیکود به جبهه ى مخالفین )، ولى اکثریت شکننده اى که این حزب در کنست فعلى دارد، نمى تواند زیاد مایه ى اطمینان خاطر او باشد.
حزب کارگر مانند سایر احزاب ، از بدو تاءسیس با مشکلات حادى روبرو بوده و اختلافات داخلى بر سر مسایل سیاسى ، اجتماعى یا سازمانى و یا رقابت بر سر رهبرى ، این حزب را بارها به لرزه در آورد. بر اثر این لرزه ها تعدادى از رهبران شاخص حزب از جمله موشه دایان ، لوفا الیاف ، شولامیت الونى و یوسى سرید در فواصل زمانى مختلفى ، حزب را ترک کردند. این عده پس از خروج از حزب کارگر همچنان به عنوان رهبران سیاسى بارزى محسوب مى شدند و بیش تر آنان اقدام به تشکیل احزاب تازه اى نمودند که به جز حزب راتس که شولامیت الونى آن را بنیانگذارى کرده است ، بقیه منحل شدند. آخرین بارى که حزب کارگر با مشکل حادى روبرو شد، در اوریل سال 1994 بود. در آن زمان عده اى از اعضا و فعالان حزب (از جمله 3 عضو کنست ) به رهبرى حییم رامون بر اثر اختلاف در مورد امورى مربوط به هستدروت ، از رهبرى حزب سرپیچى کردند و در انتخابات مه سال 1994 هستدروت ، ضمن ارایه لیست انتخاباتى جداگانه اى با رهبرى رامون ، به رقابت با حزب کارگر پرداختند. در این انتخابات ، رامون و طرفدارانش به پیروزى رسیدند و بدین ترتیب توانستند به سلطه ى مداوم تقریبا 70 ساله ى حزب کارگر بر هستدروت پایان دهند. به دنبال ارایه لیست مستقل رامون ، رهبرى حزب کارگر مبادرت به اخراج گروه ناراضیان از حزب کرد ولى سه عضو ناراضى کنست را همچنان جزو گروه پارلمانى حزب ابقاء نمود اما چند ماه بعد تصمیم به اخراج آن گروه را پس گرفت . پس از ترور اسحاق رابین (نخست وزیر در سال 1995) رامون (همراه با سایر افراد گروه ناراضى ) به حزب بازگشت و وزارتخانه ى کشور را در کابینه اى که پرز پس از ترور رابین تشکیل داد، عهده دار شد