غذاى پیشوایان ما

خوب است برنامه اسلامى را از نظر نانها مورد توجه و دقت قرار بدهیم ، و خوراک پیشوایان اسلام را ببینیم ، البته این بررسیها تنها از جنبه بهداشت غذایى صورت مى گیرد، و جنبه تقوى و زهد آن مورد بحث نیست .
140
((شخصى به نام ((سوید ابن غفله )) مى گوید بر على ابن ابى طالب (ع ) وارد شدم ، دیدم ظرف ماستى در جلو نهاده کمى بوى ترشى از آن استشمام مى شد؛ و نیز در سفره آنحضرت گرده نانى بود از جو که سبوسهاى درشت آن در رویش پیدا بود، نان جوین را با دست مى شکست ، و آنها را در میان ظرف ماست مى انداخت على (ع ) بمن تعارف کرد که از غذایش بخورم ، گفتم روزه هستم فضه خدمتگذار خانه على در گوشه اى نشسته بود، به او گفتم : چرا مراعات حال این پیر مرد (على (ع )) را نمى کنید؟ چرا نان از آرد الک نکرده باو مى دهید! فضه گفت این دلسوزى را ما قبلا کرده ایم ، اما خود آنحضرت دستور داده که نانش از آرد الک نکرده باشد سپس على (ع ) روى به جانب سوید ابن غفله کرد و فرمود: آنچه براى فضه گفتم اینک براى تو مى گویم : پدر و مادرم فداى رهبر بزرگ اسلام پیامبر اکرم (ص ) باد که نانش ‍ از آرد الک نکرده بود))⁽¹⁶⁵⁾
چنانکه گفتیم صرف نظر از جنبه هاى تقوى و زهد، اگر این غذاى على (ع ) را در چهارده قرن قبل که سخنى از ویتامین هاى سبوس و ارزش غذایى آن و نان جو نبوده مورد بررسى و مطالعه قرار بدهیم عظمت علمى پیامبر و ائمه بهتر و بیشتر براى ما روشن مى شود بعلاوه از روایت چنین بر مى آید که در آن زمان هم نان کم سبوس و پر سبوس بوده زیرا سوید بن غفله مى گوید چرا نان از آرد پر سبوس و الک نکرده به على (ع ) مى دهید سپس خود على (ع ) در مقام دفاع از خادمه خود (فضه ) مى گوید: من از پیامبرى پیروى مى کنم که نان او نیز از آرد الک نکرده بود با در نظر گرفتن خواص نان جو و ارزش ‍ غذایى ماست شما قضاوت کنید که نان جو و ماست چگونه غذاى با ارزشى خواهد بود!
علاوه بر این قبلا دیدیم که نان جو طورى است که انسان را از خوردن غذاهاى متنوع بى نیاز مى کند؛ و افرادى مانند پیشوایان دینى ، که ماءموریت الهى آنان ، تقویت جنبه هاى معنوى و روحى اجتماع بشرى است ، باید برنامه زندگى و مخصوصا غذایى آنها تسلى بخش جگرهاى سوخته و شکم هاى گرسنه باشد؛ تا آنها را از انحرافهاى اخلاقى ، مانند دزدى ، غارت ، و چپاول نجات دهد.