ابوالعلاء معرى

 ابوالعلاء معرى، بیست و هفتم ربیع الاول سال 363 هجرى تدر ((معرة النعمان)) نزدیک شهر حلب به دنیا آمد.

-  هنوز سه سال از عمر او نگذشته بود، که به علت نبودن امکانات درمانى، بر اثر بیمارى آبله، چشم چپ خود را از دست داد و پس از مدتى چشم راستش نیز به سفیدى گرائید و از هر دو چشم به کلى نابینا گردید و زندگى را با دنیائى از تلخیها و سختیها آغاز کرد . ابوالعلاء بارها مى‏گفت:
من از رنگها فقط رنگ سرخ را مى‏شناسم، زیرا در روز بیمارى، که به آبله مبتلا شده بودم، لباس سرخى به تن داشتم.
اما سختى‏ها و گرفتارى‏ها مانع پیشرفت ابوالعلاء نشد و او از همان دوران نوجوانى مشغول آموختن علم و دانش گردید . ابوالعلاء نزد پدر، مادر، پدر بزرگ و گروهى از افراد خانواده خود تحصیل کرد . او به شعر و ادبیات علاقه فراوانى داشت، به طورى که هنوز یازده سال از عمرش نگذشته بود که شعر مى‏سرود، و نابینائى نمى‏توانست او را از بهره جوئى از علماء و دانشمندان باز دارد. حتى نابینائى مانع سیاحت‏ها و گردشهاى علمى او نشد و سفرهائى به طرابلس، لازقیه و سایر شهرهاى سوریه و بغداد نمود .
ابوالعلاء بارها مى‏گفت:
همان طور که افراد، به خاطر بینائى، خداوند را حمد و سپاس مى‏گویند، من هم به خاطر نابینائى خود، خداى را ستایش مى‏کنم.
بارى، هنوز عمرش از بیست سال تجاوز نکرده بود، که با توجه به حافظه فوق العاده‏اش، صاحب نظر در علوم مختلف گردید و به مقام بلند ادبى و فلسفى دست یافت و کتابهاى ارزشمندى از خود به یادگار گذاشت، که اکنون با گذشت یک هزار سال، هنوز هم از عمق و ارزش بالاى علمى و ادبى برخوردار است .
اسامى کتابهاى ابوالعلاء معرى بدین شرح مى‏باشد:
1 - اللزومیات، دیوان بزرگى است، درباره علم نحو، که داراى نهصد صفحه مى‏باشد .
2 سقط الزند، دیوان دیگرى است، که بارها و بارها تجدید چاپ شده است .
3 - وسائل ابوالعلاء مجموعه بزرگى است، که اگر همه آنها جمع آورى شود به هشتصد درس مى‏رسد . این رساله‏ها شبیه به شعر مى‏باشند، قسمتى از آنها نابود گردیده و باقى مانده آنها به صورت کتاب در سال 1894 در بیروت و در سال 1898 در دانشگاه آکسفورد به زبان انگلیسى چاپ شده است .
4 رسالة الغفران .
5 ملقى السبیل .
6 الایک و الغصون .
7 ضوء السقط . - داستانهاى کودکى مردان بزرگ، ص 84 . ?
ابوالعلاء معرى، در عین حالى که از نعمت چشم محروم بود . در تمام عمر 86 ساله خود، از آموختن علم و دانش باز نایستاد، همواره به طور جدى مطالب علمى را از دیگران مى‏شنید و روى آن فکر مى‏کرد، آنگاه مطالب و نظریه‏هاى خود را براى افراد بازگو مى‏نمود و تألیف مى‏گردید تا آن جا که فیلسوف بزرگ و ((خاتم شاعران)) عصر بنى عباس لقب گرفت.
در سال 449 هجرى هم وقتى این دانشمند بزرگ، در وطن خویش زندگى سراسر رنج و بزرگوارى را بدرود مى‏گفت، بزرگترین تشییع جنازه از او به عمل آمد، دویست قارى قرآن بر مزار او جمع شدند ، چهل و هشت شاعر در سوگوارى او مرثیه‏ها سرودند و جسد این دانشمند کم نظیر را، با عزت و احترام به خاک سپردند . - داستانهاى کودکى مردان بزرگ، ص 84