ابوعبدالله جعفر بن محمد، در سال 260 هجرى قمرى در رودک سمرقند به دنیا آمد، بعد از ظهور اسلام،
- او نخستین شاعر بزرگ بود، که به رودکى شهرت یافت. رودکى حافظه فوق العادهاى داشت و با تلاش و جدیت و علاقمندى توانست در سن هشت سالگى، تمام قرآن را حفظ کند.
رودکى با اینکه کور بود و از نعمت بینائى بهرهاى نداشت، با کار و کوشش شبانه روزى توانست، خدمات ادبى فراوانى نماید، به طورى که رودکى را بنیانگذار نظم فارسى مىنامند .
رودکى، داراى مقام بلندى در سرودن اشعار پر معنى و جذاب بود، و به همین دلیل مورد حسادت افراد حسود و فرومایه دربارى قرار گرفت، روزگار تلخ و بدى به او روى آورد، در پیرى و سالخوردگى آخر عمر به فقر و تنگدستى مبتلا شد، سرانجام به سال 329 هجرى با دردمندى زندگى را به درودگفت .
اما نام نیک و ارزش علمى و فرهنگى او، از خاطر مشتاقان فرهنگ و ادب هیچگاه محو نخواهد شد .
شاعر توانا ((سنائى غزنوى)) هم مىگوید:
مرد چون رنج برد، گنج برد - - مرغ راحت به باغ رنج برد