یاد داشتی از یک دوست:
دوستانی که در کمال تاسف افتخار آشنایی با بنده را از سالها قبل دارند,می دونند که من قبل از
این وبلاگ,چند تا وبلاگ بخور نمیر دیگه هم داشتم که در کمال اندوه و با قلبی ناراضی,مجبور
یکی از این بلاگها,اراجیفی (مانند همین مطالبی که در حال حاضر به خورد شما میدم)از سر
بی کاری می نوشتم و خوشحال بودم از اینکه افراد بیکارتر از خودم نیز این هستند که این
مطالب را میخونند و با گفتن جملاتی مثل بری بمیری,یخمک,لوس بی مزه و.. مشوق
من در ادامه این راه خطیر بودند. خلاصه از ما نوشتن بود و از اونها اظهار فضل کردن و من
بسی ناراحت بودم که چرا تعداد این تشویق ها در بهترین حالت بیشتر از پنجاه تا نمی شود و چپ
و راست به دنبال راهی بودم تا این آمار را افزایش دهم.روزی از روزهای خدا که به اندک
سلولهای باقی مانده در مغزم فشار میووردم تا مطلبی تراوش کنند و وبلاگ من را از این سوت
و کوری نجات دهند,ناگهان چشمانم,به طور مادرزادی,بر اعجوبه نامحرمی با فامیلی لوپز افتاد
که نه تنها مغز من,بلکه کلیه سلولهای بدنم را از حالت رکود و رخوت خارج کرده و قریحه طنز
را چنان در من زنده کرد که حس علم را در دکتر حسابی!برای همین مطلب را نوشتم و عکس
را نیز ضمیمه آن کردم و به رختخواب برای ادای فریضه خواب بعد از خوردن دیزی رفتم که
دامنه و شدت این خواب,به غروب و شب نیز کشیده شد و اینگونه بود که صبح روز بعد,کپه
مرگم را به کناری گذاشتم و در کمال بی میلی,ترک تشک کردم.هنگامی که بوسیله اینترنت
گازوئیلی خود,فرصت این را پیدا کردم که وارد وبلاگ بشوم,از آن چه که می دیدم,بسی تعجب
کرده و اشک شوق را بر دیدگانم جاری بساخت که بنده هفتاد و خرده ای برای این مطلب
زپرتکی,هوادار جمع کرده بودم!ولی افسوس که این بی مروتان,تنها و تنها دوست داران این
جنیفر اجنبی بودند که از سر تا سر دنیا برای تشکر از من حقیر,در این وبلاگ گرد هم جمع شده
بودند.نمونه ای از این اظهار نظر ها را با هم مرور می کنیم:-من را ببخش که اون روز بهت
فحش دادم,فکر نمی کردم انقدر بحال باشی که از این عکسها هم داشته باشی.-دیگه از این جیگر
عکس نداری؟-ایول,شبی خیلی خمار بودم,با این عروسکی که زدی از خماری در اومدم.-